DE TEKENAAR
dagboekfragment uit 1984
De tekenaar is 75 jaar
Mijn oudste kind Annie en ik waren bij de opvoering van het theaterstuk Anne Frank in het Nieuwe de la Mar theater. Daar konden we ons inleven in de condities van de 'opgeslotenen'.Opeengedrongen, zaten ze jaren aaneen in het kleine huis onder de Westertoren. Een huis? Ja, een bovenhuis, een zolderruimte waar mensen moesten leven die heel verschillend van elkaar waren. Ze zaten binnen de wanden van een veel te kleine ruimte, op elkaars lip, benauwd en dag en nacht bedreigd door de inval die steeds komen kon. Ze wachtten op de bevrijding die voor hen te laat kwam.
Dit schouwspel van menselijke gedragingen en emoties was adembenemend. Nu en dan, of haast doorlopend drongen de tranen me in de ogen. En als een vlinder, maar ook als een angstig vogeltje, speelde Jip Wijngaarden haar rol van Anne Frank. Aangrijpend. De emoties weerspiegelden zich ook in het boeiende gezichtje dat ik vorig jaar in het Cultureel Centrum van Amstelveen tekende. Nog maar kort geleden kwamen Jip en haar vriend de tekeningen halen die ik maakte toen ze in het Cultureel Centrum van Amstelveen poseerde.
Ze kwam de tekeningen bij me thuis halen nadat ze het examenwerk voor haar school afgemaakt had. Ze was net uitgekozen uit meer dan duizend kandidaten en moest nog beginnen aan het leren van het lijvige script en maakte toen al de indruk dat rustig aan te kunnen. Ze kwam eenvoudig en lief over en het was een fijne ontmoeting.
Deze avond bewees ze op een ontroerende manier hoe ze zich ingeleefd had in Anne Frank in het achterhuis. Een van de oudere dames die naast ons zat, maakte de rake opmerking: Ze speelt de rol niet, maar ze is het.