DE TEKENAAR
dagboekfragment uit 1953
De tekenaar is 44 jaar
Op een winterdag van 1953 was het rillend koud op de slaapkamer. De gaskachel in de achterkamer draaide Luc na twaalf uur nog even op volle toeren."Af en toe schijnt het klem te moeten lopen," zei hij tegen Eveline, toen ze zich uitgekleed had en naar bed ging. Ze sliepen onder een geleende deken en op de waranda was de kolenkist leeg.
Dit was na de eerste avond waarop Luc zijn werk voor de kerk in het ambt van ouderling begon met een kerkeraadsvergadering. Daar zat hij dan weer. In dezelfde vergaderkamer waarvan hij bijna twee jaar geleden afscheid nam. Het leek alsof er maar een paar weken tussen lagen, alsof ie er maar even uit geweest was. Juist van die tijd had hij zich veel voorgesteld. Hij wilde studie en aandacht voor werk.
Helaas ging hij al meer betwijfelen of hij ooit tot echt scheppend werk in staat zou zijn. Was hij niet veel meer imitator, die hoogstens tot nabootsing komen kon? Had hij niet meer aspiratie dan inspiratie? Zoveel mogelijkheden zag hij, maar zo schaars wist hij die te realiseren. Hij had tijd nodig, onredelijk veel voor zijn besef, om een klein deel te verwezenlijken. Maar die tijd was nodig voor werk en verdienste voor gezin. De dagen waren te kort.