DE TEKENAAR
dagboekfragment uit 1979
De tekenaar is 70 jaar
De gesloten enveloppe van de Goese uitgeverij, waarin ik de tekeningen voelde, had ik laten liggen. De illustraties waaraan ik zoveel dagen en stukken van nachten gewerkt had, waren door de uitgever ter beoordeling toegezonden aan de elf medewerkers theologen.Ik had een vaag gevoel van er niet gerust op zijn. Dat werd bij het openen van de brief en het inzien van de begeleidende brief bevestigd. Alles afgewezen door meer dan de helft van de heren medewerkers. Daaruit trok de uitgever de conclusie dat vanwege tijdsgebrek dit boek maar zonder illustraties verschijnen moest.
Tja, wat moet je daar van denken, hoe moet je daarop reageren?
Elk van de tekeningen zou te vereenvoudigen zijn. Uit de nogal hard zich opdringende techniek zou het terug te brengen zijn naar iets eenvoudigers. Ik zou de overdaad aan motieven kunnen laten kristalliseren in wat zuiniger aanzetten met weinig zwarten en grijzen op wit. Met veel wit vooral. En soberder. Meer aanduiding dan uitwerking. Meer verluchtig dan vulling van het blad. Ja, zo zie ik dat nu wel.
Alleen de uitgever rekent daar niet meer op. Hij moet gaan drukken. Het is een dilemma: je uit het veld laten slaan of verder gaan. Loslaten of er nog eens over praten. Daar schommel ik nu tussen.
Het geluksgevoel heeft bij het betreden van m'n werkplaats nu wel een deuk gekregen. Iets van onzekerheid doemt op, een donkere vlek op een licht vlak.
Het niet accepteren
door theologenheren
is moeilijk te verteren.
Ik ben zomaar wat aan 't rijmen om mezelf terug te vinden. Een zeker zelfvertrouwen heb je nu eenmaal nodig om verder te kunnen.
Vanmiddag hoorde ik onverwachts een spontane en vakkundige lof op de tekening van Ellen Vogel, het werkstuk zonder opdracht gedaan in het Amstelveens Cultureel Centrum.