Een titratie is een redelijk snelle methode om de concentratie te bepalen van bepaalde, in water opgeloste stoffen, waarbij apparaten worden gebruikt die heel precies de volumes kunnen lezen van oplossingen, zoals pipetten, buretten, maatkolven en één of meerdere oplossingen met goed bekende concentraties.
Een ander woord voor titratie zou kunnen zijn "volumetrie".
Een titratie is een vrij snelle methode om concentraties van opgeloste stoffen te bepalen.
Daarbij maken we graag gebruik van apparatuur waarop volumes van vloeistoffen nauwkeurig af te lezen zijn, zoals: pipetten, maatkolven en buretten.
Je spreekt daarom ook van volumetrie.
Aan een reactievergelijking kun je zien in welke molverhouding de reactanten met elkaar moeten reageren.
Als de reactanten precies in dié molverhouding worden samengevoegd, spreekt men van equivalente hoeveelheden.
Meestal laat men bij een titratie twee opgeloste stoffen voorzichtig met elkaar reageren en stopt men de reactie meteen op het moment dat equivalente hoeveelheden van de stoffen zijn samengevoegd.
De concentratie van de titreervloeistof (meestal in de buret) moet nauwkeurig bekend zijn.
De concentratie van de andere stoffen kan daaruit dan berekend worden.
Op het moment dat equivalente hoeveelheden stoffen zijn samengevoegd moet je de reactie stoppen, dus ophouden met toevoegen uit de buret.
Meestal stopt men de reactie iets te laat; met de laatste druppel titreervloeistof wordt iets teveel toegevoegd.
Het praktische eindpunt van de titratie valt dan dus niet voor 100% samen met het theorethische equivalentiepunt. Je voegt dus automatisch iets te veel toe.
Voor een betrouwbare bepaling mag de fout niet groter zijn dan 0,5%. In de praktijk betekent dit dat je hoogstens één druppel teveel mag toevoegen op 200 druppels.
Om het omslagpunt te kunnen waarnemen, is meestal een indicator nodig
