Negentien uur zeven,
acht december 1989
te Maputo

Lieve Charles,
Zoals je ziet schrijf ik dit op de avond van jouw en mijn verjaardag. Verjaardag 1989, hartelijk gefeliciteerd, maar voor ons vandaag geen feest. Vanmorgen om half acht reden we in de stromende regen, naar het Hospital Central de Maputo. Die stromende regen is niet nieuw, regentijd immers, ellende, wat een regen, een grijsheid als in Nederland, en dat duurt nu al dagen. Veel buien, zwaar onweer. Omdat er weer eens ergens een electriciteitspaal is opgeblazen, naar men zegt door de 'Bandidos armados', staat de stad weer op stroomrantsoen, dus een douche of kop thee kon er hedenmorgen niet af. Het water moet worden aangevoerd via elektrische pompen. In de dagen dat het leven nog goed en zo'n bui wel leuk leek, douchte ik gewoon buiten in de stromende regen, met een zeker genoegen.
Zoals ik al zei: naar het Hospital Central. Via gangen, trappetjes en kamertjes arriveerden we op de speciale afdeling voor mensen met geld, d.w.z. buitenlanders, die met dollars kunnen betalen. Een zeer behendige zwarte verpleger gebruikte voor een bloedprik volkomen nieuwe spuiten, steriel, betrouwbaar (speciale behandeling nietwaar) en tapte een tiental mililiters bloed af, verdeelde die keurig over een aantal buisjes om standaardproeven te doen uitvoeren in het laboratorium. Na die prikpartij werden we door een verpleger in blauw, kale regenjas met gaten, weggeleid naar de afdeling Röntgenstraling. Een poosje wachten op stoeltjes in een gangetje waar andere mensen (zwarten) moesten staan, en al gauw werden we toegelaten tot de apparatuur met vriendelijke verpleger in het wit. De foto werd genomen en bleek na tien minuten wachten, mislukt. Het moest over. Borstfoto klaar. In de ganzepas met onze begeleider in regenjas, door de stromende regen, met paraplu, vruchteloos de plassen omzeilend, door de erg grote binnentuin van het Hospital Central, trappetjes, gangetjes, terug naar die eerste balie:

"We moeten een afspraak maken met dokter Zoveel, we hebben haast."
"O, nou dan moet u maandag om 10 uur terugkomen, dan is ook de uitslag van dit onderzoek binnen."

Je zult je afvragen wat ons bezielde om op de veel te vroege ochtend van mijn verjaardag in het ziekenhuis bloed te gaan verliezen. Ik zal het je uitleggen, leuk is anders.
Dit was al de derde keer dat we daar waren. De eerste keer was woensdag, juist toen de sombere donderbuien begonnen over te trekken, in paniek, nadat we eerst bij een nederlandse arts geweest waren. De tweede keer, donderdag, kon ik zelf niet met haar mee; mijn vrouw ging nu met een vriendin. Dinsdagmiddag ontdekte zij een knobbeltje in haar rechterborst. De sombere natuur dreef de spot met onze paniek.
De nederlandse arts zei het al:
"Normaal zitten tumoren dieper en meer verweven met het andere weefsel. Maar een nader onderzoek is natuurlijk wel noodzakelijk. Ik denk aan een punktie voor weefselonderzoek. Dat kan in het Hospital Central, dat kan ook in Nederland of in Zuid Afrika. Maar ik heb veel vertrouwen in ene dokter Vaz uit India die kort geleden zich hier heeft gevestigd."
Onze stemming, zo geweldig hoog aan de hemel tot voor kort, is diep gedaald. Nu en dan overvalt me een grote somberheid en deze verjaardag was slecht. De lessen zijn afgelopen, de resultaten slecht, evenals nog steeds mijn portugees. Ik versta te weinig, ik mis een aantal vrienden, ik ben doodmoe en bovenal zeer bezorgd, bang.
We hadden voor vandaag aan het eind van de middag een borrel gepland op het terras van de buren. Allerlei mensen waren uitgenodigd. Maar je weet het al: regen met pijpestelen, afgezegd dus. Als besluit van deze shit-verjaardag hebben we vanavond video gekeken, een gevoelige film: the color purple. mooi, wat te romantisch, maar dat geeft niet.
Ik maak deze brief af. Onze stemmingen wisselen, constant labiel. We spreken elkaar moed in. Gewoon doorgaan. God of de duivel vond blijkbaar dat het ons te goed ging en pest ons nu met zo'n pestknobbeltje, maar het zal blijken alleen pesterij te zijn.